Kijktip: L'amant double

Tijdens het laatste filmfestival van Cannes werd er heel wat gepraat over de nieuwste film van François Ozon, L'amant double, niet in het minst omdat tijdens zowat de helft van de film zijn twee hoofdacteurs geen kleren aan hebben...

Voor mij was het even wachten voor ik hem kon zien, aangezien Gent voor mij een no-go zone is geworden sinds ze er alles aan doen om mensen die niet in Gent wonen te weren en ze pas deze week in Cinema Albert in Dendermonde de film 2 keer op het programma plaatsten.

In L'amant double maken we kennis met Chloé (Marine Vacth, ook al te zien in Ozons Jeune et jolie, maar ik had haar niet herkend), een 25-jarige jongedame die al een heel tijd last heeft van haar buik. Dokters, gynaecologen en aanverwanten kunnen niets vinden en er wordt geopperd dat het tussen haar oren zit.

Ze maakt dus een tripje richting psychiater, gespeeld door het Belgische exportproduct Jérémie Renier. Na een tijdje therapie krijgt ze de mededeling dat hij deontologisch niet verder kan gaan omdat hij op haar verliefd is geworden. Maar aangezien ze toch "genezen" is, is dat geen probleem en de twee beginnen een relatie.



En dan wordt het vreemd (als het dat al niet was): Chloé begint te vermoeden dat Paul liegt en als ze hem dan op een onverwachte plek met een vreemde vrouw ziet praten, wil ze er het fijne van weten. Blijkt dat Paul een tweelingbroer heeft, waar hij geen contact mee heeft en die ook therapeut is en Chloé gaat onder een valse naam bij hem in therapie.

Laten we zeggen dat de film vanaf dan nogal ontspoort...

Er wordt duchtig gespeeld met het element tweelingen en ook katten spelen een grote rol in de film (dit wist ik niet op voorhand, maar was heel welgekomen), zelfs zo veel dat ik voor de twee kattenpersonages begon te vrezen - er moet dringend ook een kattenversie van does the dog die komen.

Visueel is L'amant double een pareltje. Je wordt gewoon overdonderd door de prachtige locaties. Er zijn wenteltrappen à volonte, hypersymmetrische architectuur en een hoofdpersonage dat met momenten bijna zelf kunst wordt - je moet het zien om het te geloven.

En ja, er is heel wat naakt te zien. De openingsscène waar zoveel om te doen is (het is trouwens niet de openingsscène, maar ongeveer een minuut in de film), vond ik eigenlijk nog sereen en de overgang naar het volgende beeld was simpelweg schitterend. En zo zitten er wel meer beeldpareltjes in de film.

Raad ik deze film aan?
Het is er eentje van François Ozon, wat denk je nu?

Maar is het een heel toegankelijke film geworden waarna je met een licht hoofd naar huis gaat? Helemaal niet. Ik weet nu zelfs nog niet 100% hoe de film in elkaar zit.

Maar dat geeft niet.