Halloween watching

Halloween is altijd het moment om er wat filmpjes door te jagen en dan nog het liefst van de horrorsoort.

Ik had gisteren om 13.00u gedaan met werken en daardoor lag de rest van de dag voor mij open om te kijken, kijken, kijken. Ook de snacks en het eten kregen een thematisch tintje: Pumpkin Spice latte (uit mijn Dolce Gusto machine), pompoensoep met balletjes, bloedworst en een zak chips uit de Lidl in Halloweenthema.

Helemaal vooraan op mijn programma stonden de twee laatste afleveringen van Agatha all along op Disney+. 't Was te denken dat ze dit op Halloween wilden laten eindigen...

Waar ik bij het begin van deze serie nog zat te roepen dat deze zéker in mijn eindejaarslijstjes zou belanden, ben ik daar nu niet zo zeker meer van...

De serie die ik eerst zat te bejubelen omdat er een interessante groep (oudere) vrouwen werd bijeengebracht om een queeste te volbrengen werd jammer genoeg halverwege de reeks het verhaal van het ene mannelijke (tiener)lid van de reizende groep.

Komt daar nog bij dat de meeste van de vrouwelijke protagonisten het loodje leggen in de reeks en dat om de motivatie van het mannelijke personage te bevorderen. Da's oud nieuws en hebben we al honderdduizend keer eerder gezien. Stop met vrouwen op te offeren om het mannetje in de reeks te motiveren om te veranderen/te handelen! 

Nee, als dit in mijn eindejaarsoverzicht komt, zal het zijn bij de teleurstellingen - en iedereen weet dat dat een onderdeel gaat zijn van dat blogbericht.

Maar kom, 't kon alleen maar beter worden...

Hierna besloot ik om wat films te bekijken die al meer dan een jaar op mijn decoder stonden en de eerste die ik bekeek was Old (2021).

Ja, de film van M. Night Shyamalan die door critici amper de helft van de beschikbare sterren kreeg en ook door het publiek niet echt gesmaakt werd. En dan ben ik daar om dit wél een geslaagde adaptatie van een geliefde graphic novel (Zandkasteel) te vinden.

Toen ik destijds de trailer zag, had ik meteen een gevoel van herkenning want ik had dus de graphic novel gelezen en ik wou de film ook zien maar raakte toen niet in de cinema. Zoveel jaar later zat ik dan gewoon thuis voor de buis - die een flatscreen is.

Het gegeven van Zandkasteel blijft behouden: 2 gezinnen in een baai die om onverklaarbare reden aan een snel tempo beginnen te verouderen. Waar er in de strip geen verklaring wordt gegeven, krijg je hier een omkadering die je zwakjes zou kunnen noemen, maar ik had er vrede mee.

In de hoofdrollen vinden we Vicky Krieps (love her!) en Gael Garcia Bernal (love him!) terug. Hoewel ze allebei nogal stuntelig acteren hier, kon ik mij daar toch over zetten. De rest van de cast is van een vergelijkbaar niveau, maar ik zat toch geboeid te kijken.

Geen misser dus in mijn ogen, maar ook geen echte hoogvlieger.

Daarna was het de beurt aan Ma (2019) waarin Octavia Spencer compleet los mag gaan.

Ze speelt hier een wat beklagenswaardige vrouw die niemand in haar leven lijkt te hebben. 

Wanneer op een dag een groepje tieners haar vraagt om alcohol voor hen te kopen, rijpt bij haar een idee: de volgende keer vraagt ze hen mee naar haar huis waar ze in de kelder mogen komen crashen en drinken. Tienertjes blij natuurlijk.

Haar kelder wordt een geliefde plek voor de plaatselijke jeugd om feestjes te geven maar Sue Ann - die door het jeugdig gespuis "Ma" wordt genoemd - heeft wat duistere geheimen die alles compleet uit de hand zullen doen lopen...

Dit was voor 3/4 losgeslagen dronken tieners en 1/4 Sue Ann die de pedalen verliest en dat niet op een geloofwaardige manier.

Nee, deze was geen aanrader. 

Nog op mijn decoder vond ik The wicker man (1973), een film die ik al ooit in een ver verleden (of was het toch de remake met Nicolas Cage?) had gezien, maar Canvas zond die vorige zomer uit en ik had hem opgenomen.

Heerlijk, je kan deze film niet op een andere manier beschrijven.

Een politieagent komt aan op een Schots eiland waar mensen in een oude religie geloven. Hij werd anoniem naar daar gelokt met de boodschap dat een meisje al een aantal maand verdwenen is.

Inspecteur Howie is een rabiate christen die het niet kan laten om steeds weer verontwaardigd te zijn over het "heidens" geloof van de locals en te schreeuwen dat ze in een christelijk land leven. Eigenlijk lachwekkend.

De autoriteit op het eiland is lord Summerisle - een met een vreselijk kapsel toegetakelde Christopher Lee - die hem wat wegwijs probeert te maken in hun gebruiken. Zo merkt hij op praktische wijze op wanneer Howie jongelui naakt over een kampvuur ziet springen: "Je kan toch niet met kleren aan over vuur springen? Veel te gevaarlijk". Hij heeft een punt.

Hier zat ik dus met volle teugen van te genieten en je kan je niet van de indruk ontdoen dat de makers van Midsommar hier héél goed naar gekeken hebben.

Laatste film op mijn programma was Trap (2024), de laatste worp van M. Night Shyamalan - ik zag dus 2 van zijn films - die op HBOmax te zien is.

Josh Hartnett speelt een vader die zijn 12-jarige dochter vergezelt naar een concert van haar grote idool, Lady Raven. Maar deze vader is tegelijkertijd ook een seriemoordenaar waarvoor een val gezet wordt in het concertgebouw: een heel legertje politieagenten en de FBI komen daar toe om hem te arresteren.

De man is geen onnozelaar en heeft al snel door dat er iets aan de hand is. Dat hij daarnaast ook mensen weet te charmeren, maakt dat hij de politie altijd een stapje voor kan blijven - de ongeloofwaardige toevalligheden stapelen zich op die momenten met bergen op.

De film is spijtig genoeg ook een vehikel voor de dochter van Shyamalan die gestalte geeft aan Lady Raven. Het kind wil het blijkbaar maken in de muziekwereld en schreef ook de liedjes die in het concert worden gezongen. En waarom spijtig? Omdat dochter Saleka voor geen meter kan acteren, iets wat tijdens het concert niet echt opvalt omdat ze daar moet staan optreden maar van het moment dat er script uit haar mond moet komen is het van "ah, da's jammer he" - om Xander De Rycke even aan te halen...

Omdat het tweede deel van de film zich buiten het concertgebouw afspeelt en de ongeloofwaardige toevalligheden zich daar ook blijven opstapelen, is de eindbalans van de film negatief. Josh Hartnett heeft zich overduidelijk geamuseerd in zijn rol - hoe hij moeiteloos switcht tussen liefhebbende vader en dodelijke moordenaar is briljant - maar voor de rest is dit echt niet bekijkbaar.

Te mijden dus.

Om de slechte smaak van Trap wat weg te spoelen, gooide ik er nog de twee eerste afleveringen van het vijfde seizoen van What we do in the shadows (2023) tegenaan dat deze week - eindelijk - op Disney+ verscheen.

En deze komische vampieren mockumentary blijft de moeite.

Na vier seizoenen kennen we de personages al van binnen en van buiten en nu Guillermo *spoiler* eindelijk vampier geworden is, al is het niet door zijn master Nandor *spoiler* staat er ongetwijfeld nog heel wat (grappig) drama op ons te wachten.

Op deze manier kon ik toch nog met een goed gevoel tegen middernacht in mijn bed kruipen.

En ja, het waren misschien wat softe griezelfilms of zelfs helemaal geen horror, maar ik ben blij dat ik zo'n marathon eindelijk weer aan kan, mijn kerst- en oudejaarsavond zullen weer goed gevuld zijn!