Ik geraakte wel 2x in de cinema, had ik dat toch nog:
Emily gaat over Emily Brontë, de middelste van de schrijvende Brontëzussen en brengt haar tot leven als een diep introvert iemand die enkel met haar familie wil omgaan - met haar broer Branwell, het zwarte schaap van de familie, heeft ze de beste band. We zien hier haar volledige volwassen leven voorbijkomen - ze stierf op amper 30-jarige leeftijd, een jaar nadat Wuthering heights, haar enige boek, verschenen was - en dat was niet altijd even leuk.
Een sterke vertolking door Emma Mackey en een prachtige weergave van de heidelandschappen waarin Emily ronddoolde maar ik had er precies meer van verwacht. Al bij al nog een degelijke film.
Armageddon time is een slice of life in het New York van 1980 waarin de 12-jarige Paul over het leven leert. Maar 't was me allemaal wat te vlak. Er wordt enorm veel aangeraakt (racisme, politiek, nucleaire dreiging...) maar er wordt jammer genoeg weinig mee gedaan. Nog een geluk dat Anthony Hopkins de grootvader speelde, was er tenminste nog iets het bekijken waard.
En ik ben nog steeds bezig met de Around the world filmchallenge waarvoor ik 5 films bekeek in april (er waren namelijk 5 zondagen en dan bekijk ik meestal zo'n film):
Jade komt na maanden revalidatie nadat haar ex een zuuraanval op haar deed terug naar huis. In plaats van haar leven wat op orde te krijgen, wil ze uitgaan, drinken en lol maken. Dat ze bij haar moeder in een OCMW-flat moet intrekken helpt natuurlijk ook niet... Dit was gewoon een ok film met wel een heel sterke vertolking van debutante Vicky Knight die zelf zware brandwonden opliep in haar jeugd.
Beanpole werd mijn keuze voor Rusland en heeft me aangenaam verrast.
Iya woont met haar zoontje in een half verwoest Leningrad na WOII. Ze is getraumatiseerd uit de oorlog gekomen en krijgt soms aanvallen waarbij ze helemaal verstijft. Wanneer haar beste vriendin op de stoep verschijnt, dwingt die Iya om voor haar een kind te krijgen want zelf kan ze dat niet meer.
Rauw, donker met een heel mooi herfstig kleurenpallet van groen en roodbruin en een schoolvoorbeeld van de veerkracht van vrouwen was dit echt een aanrader van een film!
The world of Apu (Apu Sansar) was ik aan het opsparen op mijn decoder en nu India aan de beurt was, was het het ideale moment ervoor. Dit is de derde film in de Apu-trilogie en toen ze deze op Canvas uitzonden in 2021 werden de twee vorige films ook op VRTmax aangeboden. Ik zag enkel Pater panchali - de eerste film wanneer Apu nog een kleine jongen is - en kwam niet aan de tweede toe. Maar nu dus wel aan de derde wanneer hij een man is die moet krabben om rond te komen en die na een uitnodiging naar een bruiloft met de bruid naar huis gaat (omdat de bruidegom mentale problemen bleek te hebben en er rap-rap een nieuwe moest gezocht worden). Hun leven is niet makkelijk en zal er ook niet makkelijker op worden.
Een verrassende film uit een verrassend filmland waar meer dan alleen Bollywoodproducties van de band rollen.
Skin is een Zuid-Afrikaans waargebeurd verhaal over Sandra Laing die met een donkere huid geboren wordt uit twee blanke ouders, wat heel wat problemen opleverde voor haar en haar familie in het door apartheid geteisterde land.
Jammer genoeg niet meer dan een tv-film, maar hij keek wel makkelijk weg.
Als laatste was My neighbor Totoro aan de beurt, een Japanse film uit de Studio Ghibli stal waarin we kennis maken met hun iconische logofiguurtje. Deze zit op Netflix - ze hebben daar alle films van Ghibli in de aanbieding - en is een ode aan kinderlijke fantasie en gewoon zo hartverwarmend.
Een aanrader van formaat!
Er werden ook enkele series afgewerkt en die vielen allemaal in de SF-categorie:
Het vierde seizoen van Star Trek: Discovery werd op dvd bekeken. Nu de crew van de Discovery meer dan 900 jaar in de toekomst beland is, moet er natuurlijk een nieuwe big bad geïntroduceerd worden. Maar mensen, hoe saai kan je iets maken? Het feit dat dit hele seizoen om hetzelfde plot draaide maakte dat de middenmoot van de afleveringen constant aansleepte. Het was pas bij de 10de aflevering (van 13!) dat ik er weer een beetje in kwam. Nee, geen hoogvlieger dit.
En dan dat constante fluisterspreken van actrice Sonequa Martin-Green... dat werkte nog meer op mijn systeem dan het mangelende verhaal. Dat ze daar in het volgende seizoen maar iets aan doen ze.
Ten slotte werd het derde seizoen van Stargate: Atlantis uitgezonden op VTM4 en ik bekeek iedere weekdag de aflevering van de dag. Jammer genoeg zijn ze gestopt met uitzenden wat raar is want er volgen nog 2 seizoenen hierna. Hopelijk zenden ze die snel uit want ik wil meer!
We kwamen een laatste keer van dit leesseizoen samen met de leesgroep en bespraken daar Feest van het begin.
En als laatste nog mijn book haul van de maand en die is heel netjes gebleven:
In 1999 las ik het boek Pausin Johanna van Donna Woolfolk Cross en in 2009 zag ik de verfilming Pope Joan in een bioscoop in Keulen (jammer genoeg de gedubde versie omdat ik dacht dat het een Duitse film ging zijn door de Duitse hoofdactrice - mij dus rot geërgerd aan de monden die niet meegingen met wat ze zeiden) en in april ontdekte ik in het Kruidvat dat iemand hier een vervolg op geschreven heeft. Jawel, het Kruidvat, dus betaalde ik 3.99€ voor dit boek. No regrets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten