Oktober was de maand van heel weinig lezen, maar hoe kon het ook anders: mijn dagen waren voor een groot deel gevuld met film kijken op het Filmfestival en dan valt leestijd wat in het niet...
Volgens Goodreads las ik 5 dingen in oktober: 4 boeken en 1 strip.
Boek van de maand:
The bell jar - Sylvia Plath
234 p.
Vertaald als: De glazen stolp
Dit was het eerste boek dat voor het nieuwe leesgroepseizoen werd gelezen. De bespreking volgt pas op 14 november, maar mijn mening komt er dus nu al aan.
The bell jar is een semi-autobiografisch boek waarin Sylvia Plath haar eigen ervaringen met depressie en zelfmoordgedachten verwerkt heeft. Ik had het boek al jaren in mijn kast staan, maar moest dus wachten tot de titel in de leesgroep geopperd werd om het ook daadwerkelijk te gaan lezen...
Studente Esther Greenwood heeft een zomerstage gewonnen bij een prestigieus vrouwenblad. Samen met nog 11 andere jonge vrouwen die ook stage doen, woont ze in een guesthouse voor vrouwen en wordt ze de hele dag van hot naar her gebracht om feestjes, films en andere premières bij te wonen. Het zou de tijd van haar leven moeten zijn, maar Esther reflecteert eerder over de carrièrekansen die ze als vrouw niet of nauwelijks zal krijgen.
Het is de zomer dat het echtpaar Rosenberg terechtgesteld wordt wegens spionage voor de Russen en het feit dat dit met de elektrische stoel gaat gebeuren, beangstigt Esther. Dit voorspelt al haar eigen lot in de psychiatrische kliniek later: ze zal eveneens met elektrische schokken "behandeld" worden om haar uit haar depressie te krijgen.
Eens terug thuis van de stage, kan Esther haar draai niet meer vinden. Het spookbeeld van een huwelijk met Buddy Willard hangt boven haar hoofd. Een jongen waar ze op de middelbare school smoorverliefd op was, maar die ze, nu ze hem beter heeft leren kennen, zelfs niet meer sympathiek vindt. Ze weet ook niet meer wat met haar toekomst aan te vangen en neemt haar toevlucht in slaappillen, terwijl ze onder het huis weggekropen op haar einde zit te wachten.
Hierna belandt ze in de psychiatrie, waar de beruchte elektrische schokken zullen toegediend worden. Haar eerste ervaring hiermee is verschrikkelijk, maar dat was blijkbaar de fout van de behandelende arts, die dit op een verkeerde manier deed. Haar latere ervaringen zijn wat positiever, maar de effecten er van hadden duidelijk hun weerslag op haar gemoed: ze loopt als een halve zombie door de gangen.
Ik heb natuurlijk ook wat nagelezen over Sylvia Plath en het meeste van wat in The bell jar staat, gebeurde ook werkelijk in haar leven. En hoewel het boek bekend staat om zijn thema's van depressie en zelfmoord, vond ik er ook heel wat humor in. De passage tijdens haar stage waar alle jonge vrouwen ziek worden van de krabsla, vond ik bijvoorbeeld schitterend.
Naast dit boek moest ook Jij zegt het van Connie Palmen gelezen worden, het boek waarin ze in de huid van Ted Hughes kruipt, de latere echtgenoot van Plath, en waarin ze deze verguisde man (hij wordt door Plath afficionados als de directe reden van haar uiteindelijke zelfmoord beschouwd) eerherstel wil geven.
Na een hele week op dit boek te hebben zitten sjieken en maar 50 pagina's ver geraakt te zijn, heb ik het aan de kant gegooid. Dit oeverloos en pretentieus gewauwel zal door mij niet gelezen worden en Palmen al helemaal niet meer. Blèh.
Vier sterren voor het boek van Plath, twee voor dat van Palmen (omdat ze naast het "kijk eens mama, hoe goed ik kan schrijven!" toch ook al wat literaire prijzen gewonnen heeft).
Tijdens het filmfestival las ik twee boek(jes)en uit:
Zwaarte - Jeanette Winterson
Penelope - Margaret Atwood
148 p.
Vertaald uit het Engels: Weight
De Bezige Bij, 2005
159 p.
Vertaald uit het Engels: The Penelopiad
Zo'n 15 jaar geleden werd de reeks Mythen uitgebracht, waarin bekende schrijvers een bekende of minder bekende mythe in een modern jasje staken.
Zwaarte, de mythe van Atlas en Herakles waarin Jeanette Winterson ons meer inzicht in die mythe wil geven, begint bij Atlas die nadat hij verslagen is door de goden van Olympus, de wereld op zijn schouders moet dragen. Alles wat met Atlas te maken had in dit boek, vond ik schitterend - ook zijn relatie met het hondje Laika op het eind kon door de beugel, maar het was pas toen Herakles ten tonele verscheen dat ik regelrecht gedegouteerd raakte.
Tijdens één van zijn 12 werken moest Herakles namelijk appels uit de tuin van de Hesperiden stelen en daarvoor heeft hij de hulp van Atlas nodig. Herakles is een snoever, een macho - een trol met ander woorden. Van het moment dat hij een vrouw in het snotje krijgt waar hij seks mee wil (en dat zijn ver alle vrouwen), staat hij publiekelijk te masturberen, alsof dat vrouwen sneller in zijn bed zou doen belanden... Hij waant zich onoverwinnelijk (wat hij uiteindelijk niet blijkt te zijn, wel besteekt) en eigent zich alles toe zonder te vragen of wat hij doet anderen kwetst of benadeelt.
Nu kan het zijn dat de Grieken volgens een ander waardenstelsel leefden, maar ik vond het ronduit degoutant. Vandaar drie sterren voor dit boekje.
Penelope: de mythe van de vrouw van Odysseus van de hand van Margaret Atwood bekijkt daarentegen diezelfde Griekse maatschappij door de ogen van een vrouw. Een gepriviligeerde vrouw wel te verstaan, maar dat betekende alleen maar dat ze nóg minder mocht dan andere vrouwen...
Penelope was de nicht van Helena, die later Troje in brand zou krijgen door weg te lopen met prins Paris, en Odysseus zal in diezelfde oorlog om Troje decennia van huis zijn. Tijdens zijn afwezigheid moet Penelope zijn koninkrijk zien te besturen (hun zoon Telemachos is nog te jong) en daar slaagt ze wonderwel in: het land floreert onder haar bestuur.
Maar na enige jaren afwezigheid van Odysseus beginnen vrijers te verschijnen op het eiland, die de plek van Odysseus willen innemen en koning worden. Penelope moet hen al die jaren op afstand weten te houden en dat doet ze met de bekende listen (een tuniek weven die ze 's nachts weer afhaalt, hen onmogelijk taken geven etc.), tot eindelijk Odysseus weer thuiskomt.
Dit boekje beviel mij heel wat meer dan Zwaarte en mocht daarom 3.5 sterren in ontvangst nemen.
Lichte teleurstelling van de maand was het lang naar uitgekeken derde en laatste deel van de Nevernight trilogie:
Darkdawn - Jay Kristoff
478 p.
Nog niet vertaald
Dit boek werd maar liefst een heel jaar naar achter geschoven om uit te komen en in september was het eindelijk beschikbaar. Mijn lange wachten zou beloond worden.
Maar hoewel hier eindelijk een kat op de cover staat (Mr. Kindley de schaduwkat draait al mee van boek 1), moet ik toegeven dat dit het minste van de drie boeken is...
Het ging gewoon niet vooruit: waar de twee andere boeken de actiescènes en de gruwel aan elkaar rijgen tot je bijna niet meer kan ademen, zitten we hier gewoon op een schip, maandenlang te varen van punt a naar punt b, zonder echt veel actie.
En eens er voet aan wal wordt gezet, is het de kameel op en weer niks...
Jammer dat één van mijn favoriete boekenseries zo'n einde moest krijgen. Drie sterren en da's voornamelijk voor de nostalgie naar de vorige boeken.
 |
| Alles wat ik las in oktober. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten