222 p.
Vertaald uit het Zuid-Koreaans: 채식주의자 (Chaesikjuuija)
Om het direct uit de weg te hebben: ik zal NOOIT vegetariër worden. Als ik een dag geen vlees eet, is dat per ongeluk en dan moet dat de volgende dag meer dan goed gemaakt worden.
Nu ik er over nadenk, ik heb gisteren geen vlees gegeten en vandaag ook nog niet. Daar moet iets aan gedaan worden en wel dringend!
Soit, ik las dus De vegetariër van Han Kang, een boek uit Zuid-Korea dat onlangs de Man Booker International Prize won als beste in het Engels vertaalde boek. Maar het exemplaar dat ik las, was de Nederlandse vertaling.
Eerst en vooral: het is een raar boek.
Laat ik het herhalen: het is een raar boek.
Hoofdpersonage, maar ook het personage dat geen eigen stem krijgt in het boek, is Yeong-hye, een jonge vrouw die van de ene dag op de andere besluit om geen vlees meer te eten. Maar omdat ze eigenlijk gewoon stopt met eten tout court, vind ik het woord vegetariër in de titel compleet verkeerd gekozen.
Ze heeft anorexia, punt.
De reden die ze opgeeft om te stoppen met vlees eten en bereiden (haar man deelt dus mee in de klappen), zijn dromen die ze de laatste tijd had en die haar heel wat angst aanjaagden. Valabele reden, vind ik, maar noem haar dan geen vegetariër he, dat zijn mensen met een radicale kronkel in hun hersenen die het voor de beestjes willen opnemen. Yeong-hye heeft die beweegreden niet.
Het boek bestaat uit drie delen:
1. De vegetariër waarin haar man aan het woord is. Hij is degene die natuurlijk eerst geconfronteerd wordt met de nieuwe eetgewoontes van zijn vrouw en hij schakelt na een tijdje haar hele familie in om een soort van interventie te houden. Want in Zuid-Korea is geen vlees eten bijna een daad van rebellie, enkel boeddhistische monniken eten geen vlees en dat is alleen maar omdat ze zo arm zijn. De interventie houdt in dat ze door haar vader geslagen wordt en dat er vlees in haar mond geforceerd wordt zodat ze terug zou beginnen eten. Way to go, family...
De familiebijeenkomst loopt dan ook niet zo schitterend af.
2. Mongolenvlek (om mensen leed te besparen: doe geen afbeeldingenzoektocht op Google, je krijgt veel te rare dingen te zien) zien we uit het standpunt van Yeong-hye's schoonbroer. Hij is getrouwd met haar zus, maar is eigenlijk altijd al gefascineerd geweest door Yeong-hye. Daarenboven blijkt hij kunstenaar te zijn en hij wil haar betrekken bij een videoproject waar hij al lang van droomt. Ik ga hier geen spoilers geven, maar dit deel van het boek vond ik tegelijkertijd poëtisch en afschuwelijk gruwelijk.
De uitwerking van het videoproject en de naweeën ervan lopen eveneens niet zo schitterend af.
3. Vlammende bomen laat In-hye aan het woord, de grote zus van Yeong-hye. Haar kleine zus werd nooit wat ze van een klein zusje gedroomd had, maar ze wil wel haar best blijven doen voor haar. Yeong-hye zit nu vast in een psychiatrische kliniek waar ze compleet weigert van nog te eten. Het lekkers dat door haar zus wordt meegebracht bij haar bezoekjes, blijft onaangeroerd. Hier krijgen we ook nog wat gruwelijke taferelen te zien, enkel en alleen omdat In-hye weigert om de kamer te verlaten als de dokters een voedselsonde willen inbrengen. Was ze naar buiten gegaan, we hadden de scène niet te zien gekregen. Yeong-hye is tegen dan zo ver gevorderd dat ze zal moeten overgebracht worden naar een ziekenhuis.
Volgens Goodreads deed ik bijna een maand over het lezen van dit boek, maar ik las het in stukken, bijna elk deel van het boek werd apart en met tussenpozen gelezen omdat ik er eventjes genoeg van had. Het werd dus eigenlijk op drie dagen uitgelezen.
En na het eerst deel zette ik dit op Goodreads:
't Is als bonen knopen... Zo langzaam gaat het lezen van dit boek...Tot nu toe begrijp ik al de hype er rond niet zo goed, ik vind het niet eens zo goed geschreven (of zou dat aan de vertaling liggen?).
En na het uitlezen ervan ontgaat de hype mij nog steeds. Ok, ik heb een boek gelezen dat geschreven werd aan de andere kant van de wereld, over een cultuur waar ik de ballen van begrijp en dat wil zeggen dat ik divers gelezen heb! Maar ik zou het niet gaan aanraden.
Drie sterren, omdat het niet afschuwelijk slecht was.
Hoofdpersonage, maar ook het personage dat geen eigen stem krijgt in het boek, is Yeong-hye, een jonge vrouw die van de ene dag op de andere besluit om geen vlees meer te eten. Maar omdat ze eigenlijk gewoon stopt met eten tout court, vind ik het woord vegetariër in de titel compleet verkeerd gekozen.
Ze heeft anorexia, punt.
De reden die ze opgeeft om te stoppen met vlees eten en bereiden (haar man deelt dus mee in de klappen), zijn dromen die ze de laatste tijd had en die haar heel wat angst aanjaagden. Valabele reden, vind ik, maar noem haar dan geen vegetariër he, dat zijn mensen met een radicale kronkel in hun hersenen die het voor de beestjes willen opnemen. Yeong-hye heeft die beweegreden niet.
Het boek bestaat uit drie delen:
1. De vegetariër waarin haar man aan het woord is. Hij is degene die natuurlijk eerst geconfronteerd wordt met de nieuwe eetgewoontes van zijn vrouw en hij schakelt na een tijdje haar hele familie in om een soort van interventie te houden. Want in Zuid-Korea is geen vlees eten bijna een daad van rebellie, enkel boeddhistische monniken eten geen vlees en dat is alleen maar omdat ze zo arm zijn. De interventie houdt in dat ze door haar vader geslagen wordt en dat er vlees in haar mond geforceerd wordt zodat ze terug zou beginnen eten. Way to go, family...
De familiebijeenkomst loopt dan ook niet zo schitterend af.
2. Mongolenvlek (om mensen leed te besparen: doe geen afbeeldingenzoektocht op Google, je krijgt veel te rare dingen te zien) zien we uit het standpunt van Yeong-hye's schoonbroer. Hij is getrouwd met haar zus, maar is eigenlijk altijd al gefascineerd geweest door Yeong-hye. Daarenboven blijkt hij kunstenaar te zijn en hij wil haar betrekken bij een videoproject waar hij al lang van droomt. Ik ga hier geen spoilers geven, maar dit deel van het boek vond ik tegelijkertijd poëtisch en afschuwelijk gruwelijk.
De uitwerking van het videoproject en de naweeën ervan lopen eveneens niet zo schitterend af.
3. Vlammende bomen laat In-hye aan het woord, de grote zus van Yeong-hye. Haar kleine zus werd nooit wat ze van een klein zusje gedroomd had, maar ze wil wel haar best blijven doen voor haar. Yeong-hye zit nu vast in een psychiatrische kliniek waar ze compleet weigert van nog te eten. Het lekkers dat door haar zus wordt meegebracht bij haar bezoekjes, blijft onaangeroerd. Hier krijgen we ook nog wat gruwelijke taferelen te zien, enkel en alleen omdat In-hye weigert om de kamer te verlaten als de dokters een voedselsonde willen inbrengen. Was ze naar buiten gegaan, we hadden de scène niet te zien gekregen. Yeong-hye is tegen dan zo ver gevorderd dat ze zal moeten overgebracht worden naar een ziekenhuis.
Volgens Goodreads deed ik bijna een maand over het lezen van dit boek, maar ik las het in stukken, bijna elk deel van het boek werd apart en met tussenpozen gelezen omdat ik er eventjes genoeg van had. Het werd dus eigenlijk op drie dagen uitgelezen.
En na het eerst deel zette ik dit op Goodreads:
't Is als bonen knopen... Zo langzaam gaat het lezen van dit boek...Tot nu toe begrijp ik al de hype er rond niet zo goed, ik vind het niet eens zo goed geschreven (of zou dat aan de vertaling liggen?).
En na het uitlezen ervan ontgaat de hype mij nog steeds. Ok, ik heb een boek gelezen dat geschreven werd aan de andere kant van de wereld, over een cultuur waar ik de ballen van begrijp en dat wil zeggen dat ik divers gelezen heb! Maar ik zou het niet gaan aanraden.
Drie sterren, omdat het niet afschuwelijk slecht was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten