RIP The hunger games

Afgelopen woensdag kwam er een einde aan mijn persoonlijke Hunger Games avontuur want toen trok ik naar Dendermonde om The Hunger Games: Mockingjay part 2 te gaan bekijken in Cinema Albert.

Prachtige poster, maar ze heeft dat kostuum niet eens aan in de film...

Alles begon voor mij eind 2009 toen ik het eerste boek van De hongerspelen in mijn handen kreeg, eveneens getiteld "De hongerspelen".

De heldin van het boek, Katniss Everdeen, kon meteen op mijn sympathie rekenen en ook de hele wereld die in het boek werd beschreven kwam mij heel geloofwaardig over (die suspension of disbelief is toch een machtig ding, niet?). Waarom ik nog tot eind 2011 wachtte om het tweede deel te lezen, is mij eigenlijk een raadsel want deel 2 was al uit in 2009 en het derde kwam er eind 2010 aan...

Suzanne Collins heeft trouwens met haar trilogie heel wat teweeggebracht in de jongerenliteratuur: na De Hongerspelen verschenen er massa's dystopische romans, in drie delen, met een vrouwelijk hoofdpersonage. Ik heb er een aantal uitgeprobeerd (Divergent, The chemical garden trilogy, Matched) maar na één boek gaf ik het daarbij op omdat het me niet kon boeien.

Ook bij De hongerspelen deed zich dat fenomeen een beetje voor: het eerste boek kreeg van mij 4 sterren op Goodreads, de andere twee slechts 3, waarbij ik het laatste boek echt het minste vond.

De idee van de "love triangle" gaat er eveneens bij mij niet in (zie ook bijvoorbeeld Twilight, waar ik niks, nada, noppes van gelezen heb en dat ook nooit zal doen want 2 bekeken films zijn écht voldoende...). Dat is een dwaas gegeven en daar lees ik sowieso toch over omdat het mij niet interesseert. Katniss heeft trouwens voor de verkeerde gekozen, maar soit...

In 2012 werd dan de eerste film op het grote publiek losgelaten: The hunger games.

Het moet gezegd: ik vond hem meer dan geslaagd, vooral omdat je een blik kreeg achter de schermen van de groots opgezette spelen, iets wat in het boek niet voor komt.

Ik zag de film in Cinema Albert een week nadat hij uitgekomen was. Alle films heb ik trouwens in dit leuke cinemaatje gezien, vanaf de tweede film zelfs op de eerste dag dat hij uitkwam. Het was dan ook bijna traditie om de laatste film daar te gaan bekijken.

Er moet mij wel iets van het hart, namelijk de totale miscasting van Woody Harrelson als Haymitch in de films. In de boeken wordt hij beschreven als een ruige, donkerharige dronkaard die er meestal nogal verfrommeld bijloopt. In mijn hoofd werd dat dan een soort van Hagrid zoals hij in de films van Harry Potter werd voorgesteld. En dan krijg je zo'n fijne blonde lelijkaard als Harrelson te zien, ik kon er mij in de laatste film nog niet over zetten...

Catching fire (2013), met de Quarter Quell, is in sommige opzichten nog spectaculairder dan zijn voorganger.

Ook van deze film heb ik genoten. Hij is trouwens vanavond op VTM te bekijken om 20.30u voor wie hem nog niet gezien heeft.

In 2014 volgde dan Mockingjay, part 1.

En net als het derde boek, viel deze een beetje tegen, maar daar kon de film zelf niet echt veel aan doen. De huidige trend in Hollywood is om het laatste boek van een reeks in 2 films te gieten, kwestie van er nog wat meer dollars uit te slaan (zie ook Harry Potter, Twilight,.. en The hobbit werd zelfs over 3 films uitgesmeerd, wat totale waanzin is). De hele film is dan ook niet meer dan een aanzet voor het grote geweld dat in de vierde film aan bod zal komen. De derde is eigenlijk de minste film in de reeks omdat er zo goed als niets gebeurt...

Afgelopen woensdag kwam dan het langverwachte laatste deel in de zalen: Mockingjay, part 2.

Wat mij bezielde om hem om 14.00u te gaan bekijken, zal ik wel nooit kunnen achterhalen. Een feit is dat ik tussen een hoop hormonale 13- à 16-jarigen zat die zich niet eens in de film schenen te interesseren. Probeer maar eens een film te volgen als er op de meest ongepaste momenten gegiecheld, gebabbeld en gefluisterd wordt dat het niet mooi meer is. Ik zat net in een markthal waar ze per toeval een film op een doek projecteerden...

Het was natuurlijk ook al een hele tijd geleden dat ik het boek had gelezen en eerlijk gezegd herinnerde ik mij niet zoveel meer over de tocht van Katniss en co naar het Capitool. Dat was een beetje mijn redding want op die manier gebeurde er genoeg onverwachts om toch nog mijn aandacht te vangen. De verwachte bleitmomenten bleven echter uit. De momenten waar ik in het boek nog ver zat te snotteren, waren hier bijna een bijgedachte (geen spoilers!) en dat is wel jammer...

Het was eveneens een beetje raar om Philip Seymour Hoffman aan het werk te zien in een nieuwe film bijna 2 jaar na zijn dood. Natuurlijk werden die stukjes al eerder gefilmd, maar raar blijft het...

Dat was het dan, mijn hele Hunger Games beleving. Nu is het uitkijken naar die andere grote franchise: de nieuwe Star Warsfilm die op 16 december in de zalen komt!