Dit derde deel staat helemaal in het teken van Martin Scorsese en ik bekeek ook drie films: twee van zijn meest gelauwerde en eentje die zowat door iedereen in de verdomhoek wordt gestoken - of toch niet bekeken wordt - en dat was meteen de eerste film waar ik naar keek omdat het ook chronologisch de eerste was.
Alice doesn't live here anymore gaat dus over Alice (Burstyn die hier een Oscar voor kreeg) die in een gewelddadig huwelijk zit tot haar man omkomt bij een verkeersongeval. Eens "vrij" laadt ze haar bezittingen en 12-jarige zoontje in de auto en wil ze werk gaan maken van haar zangcarrière maar de slechte mannen blijven op haar pad komen in de vorm van Ben (Harvey Keitel) die getrouwd blijkt te zijn en nog gewelddadiger dan haar dooie echtgenoot. Verlossing komt er in de vorm van David (Kris Kristofferson in een van zijn eerste grote acteerrollen) die wel een degelijke vent blijkt te zijn hoewel de relatie ook zijn ups en downs kent.
Ik heb deze film graag gezien en kan niet anders dan de vraag stellen waarom Scorsese hierna nooit meer een film over een vrouw gemaakt heeft - want hij kán het wel. Nee, blijkbaar is hij na deze film helemaal op het mannenpadje gesprongen en heeft hij geen enkel memorabel vrouwelijk personage meer gecreëerd - of zo heb ik mij laten vertellen, ik heb nog 2 films van hem te gaan voor dit blogbericht, we zien wel wat daar uit voortkomt.
Taxi driver (1976)
Het verhaal is welbekend: Robert De Niro speelt Travis Bickle, een oorlogsveteraan die 's nachts met zijn taxi door het meest vuile van New York rondrijdt en die zal gaan radicaliseren tot op het punt dat hij een presidentskandidaat wil gaan neerschieten... Of dat was toch wat ik mij van deze film herinnerde maar *spoiler* hij schiet de kandidaat niet dood, maar vertrekt van de verkiezingsrally en gaat dan maar Jodies pooier en aanverwanten neerschieten waardoor hij een held wordt in de publieke opinie *spoiler gedaan*.
Sfeervolle film, daar niet van, met een soundtrack om u tegen te zeggen (die van Alice doesn't live here anymore was trouwens ook de moeite), maar ik had wel een beetje iets van "wat was de bedoeling van deze film?" na het zien er van. In mijn ogen dus niet het meesterwerk dat velen er van maken maar wel een best bekijkbare film.
En de vrouwenrollen? Er wordt wel eens gezegd dat er enkel de moeder-, maagd- en hoerrollen zijn voor vrouwen en da's hier helemaal het geval: Cybill Shepherd is de "maagd van dienst" waar Bickle achter lust maar die hem eigenlijk niet ziet staan en de 12-jarige Jodie Foster is een verontrustend tienerhoertje dat Bickle wil gaan redden. Ze staan m.a.w. helemaal ten dienste van het mannelijke personage en zijn er alleen maar om zijn verhaal op gang te trekken. Dikke fail dus op dat vlak.
Dan nog iets grappigs: in Alice doesn't live here anymore is Kris Kristofferson de love-interest, in Taxi driver wordt hij als zichzelf en zijn capaciteit als zanger vernoemd in de film. Ik vond dat het vermelden waard.
Raging bull (1980)
Ok, ok, de film is briljant gemaakt, ziet er meer dan af uit en ook hier is de muziek bijna een personage op zich. Maar ik heb mij meermaals groen en blauw zitten ergeren aan het over the top walgelijke macho-personage dat De Niro hier neerzet. En dat het ook nog eens een biografie is van een echte bokser - Jake LaMotta - maakt het nog erger. Zo'n creaturen verdienen geen verheerlijking in film en dat wil ik ook niet op een scherm zien.
Veel meer woorden ga ik hier niet aan vuilmaken, dat de film er zo verdomd goed uitzag - ja, zelfs in en misschien vooral door het zwart/wit - maakt dat ik hem niet buis. Maar een tweede kijkbeurt zit er niet in. Noem het vloeken in de kerk maar ik heb principes...
Over de vrouwenrollen in de film zijn we snel uitgepraat: LaMotta troeft zijn vrouw af, scheidt er van wanneer hij een 15-jarig meisje ontmoet dat hij zijn bed in praat en waar hij later mee trouwt - zonder meer te doen dan ook haar af te rossen en gewoon een onmogelijke mens te zijn. Meer dan er wat kinderen uitpersen en armcandy zijn voor hem, is haar rol in deze film niet. Mèh.
Als ik de balans opmaak van mijn New Hollywoodproject - dat ik begonnen was omdat ik niet echt fan ben van films uit de late jaren '60 en jaren '70 en ik iets aan dat "gat" in mijn cultuur wou doen - moet ik gewoon constateren dat ik inderdaad niet echt voor films uit die jaren te vinden ben.
Ik zag in totaal 11 films voor dit project en kan er slechts 5 met volle goesting aanbevelen (Bonny & Clyde, The graduate, Midnight cowboy, Rosemary's baby - de allerbeste van de hoop - en Alice doesn't live here anymore), er was er eentje die ik nog de moeite vond (Chinatown) en de rest wil ik onder "rommel" klasseren. Da's zo goed als gebuisd in mijn ogen...
Tijdens de twee jaar durende pauze van dit project zag ik nog een aantal New Hollywoodfilms - uit eigen beweging en voor een ander project dat het niet tot op mijn blog geschopt heeft - en die konden wél op mijn goedkeuring rekenen:
Wanda bekeek ik omdat die verschillende keren opdook in de keuzes van mensen die losgelaten werden in de Criterion Closet en heb ik ondertussen in die versie in huis omdat ik er zo van onder de indruk was.
THX1138 en Invasion of the body snatchers bekeek ik voor een SF-project waar ik verder niets mee gedaan heb (andere films hiervoor waren Silent running en Logan's run) en vond ik ook de moeite. Er zijn dus zeker films uit die periode die werken voor mij - enkel niet degene die ik voor mijn eigen project had uitgekozen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten