138 p.
Vertaald uit het Frans: Métaphysique des tubes
24 jaar na aanschaf en verschijnen heb ik dit boek eindelijk gelezen. De aanleiding? De verfilming ervan die ik onlangs in de bioscoop ging bekijken - ofte: de omgekeerde volgorde.
Blijkbaar was ik er wel ooit in begonnen want ik vond op pagina 7 een bladwijzer, verder dan dat geraakte ik toen niet. En om ook maar meteen de olifant in de kamer te benoemen: heb je al ooit een lelijkere boekcover gezien? Ik zelden...
Anyway, dit is het zoveelste "autobiografische" boek van Amélie Nothomb en gaat over haar eerste levensjaren tot ze 3 jaar oud was. Aangezien mensen zo goed als geen herinneringen aan die periode in hun leven hebben, kan je wel aannemen dat zowat alles wat in het boek staat, verzonnen is.
Maar 't is een interessant verzinseltje: Amélie ziet zichzelf als God en daarnaast ook als een buis waar eten langs de ene kant in gaat en er een beetje anders aan de andere kant uitkomt. God heeft geen zelfbewustzijn en zal tot haar tweede levensjaar als een plant leven die geen kik geeft, waarna ze een klein monstertje wordt dat het hele gezin terroriseert tot haar grootmoeder witte chocolade in haar mond duwt.
Alles speelt zich af in Japan - waar Amélie daadwerkelijk woonde in die periode want haar vader was Belgisch diplomaat - en aangezien het daar gebruikelijk is om kinderen tot zowat hun derde levensjaar als goden te behandelen, is de aanpak van Nothomb dus te verdedigen.
Het boek las makkelijk weg, de gebeurtenissen waren best vermakelijk maar wat biografische boeken betreft, kan ze Met angst en beven (1999) niet overtreffen en ook het latere Premier sang (2021) niet.
Drie sterren dus.
De animatiefilm die naar dit boek gemaakt werd, is daarentegen betoverend te noemen. Het pastelpallet overtuigde en ik zat zoveel meer in de wereld van de kleine Amélie. Wel een puntje van kritiek: er wordt heel wat nadruk gelegd op het feit dat ame (het begin van haar naam) "regen" betekent in het Japans en dat ze daarom ook begint te denken dat ze onderdeel van de regen is. Maar Amélie Nothombs echte naam is Fabienne, haar Japanse kindermeisje had haar dat dus niet kunnen wijsmaken in het echt en het zit ook niet in het boek.
Klein puntje van kritiek voor een verder prachtige film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten