Cargo, 2020
348 p.
Vertaald uit het Engels: The animals of Lockwood Manor
Het is 1939 en Londen staat op het punt om het mikpunt van Duitse luchtaanvallen te worden. Hetty Cartwright moet de collectie opgezette dieren van het Londense natuurhistorische museum in veiligheid brengen op het platteland. De locatie die daarvoor gekozen werd, is Lockwood Manor, een statig landhuis waarin Hetty, de dieren en een paar assistenten de komende jaren onderdak zullen vinden.
Maar niet alles loopt van een leien dakje: Majoor Lockwood blijkt een norse man te zijn die de museumstukken precies liever niet in huis wou halen en al op de eerste dag verdwijnt er een opgezette jaguar uit de collectie. En daar blijft het niet bij: de opgezette dieren wisselen van plaats en er wordt ook hier en daar een item beschadigd, zonder dat Hetty er achter kan komen hoe dit allemaal gebeurt.
Het landhuis zelf heeft ook zijn geheimpjes. Het is gigantisch groot, met een heleboel lege kamers en er wordt openlijk gepraat over de "witte dame" die door de gangen zou dolen... Dat Lucy, de dochter van de majoor, helemaal opgaat in dat laatste, helpt de zaken ook niet vooruit.
Hetty zal in de periode die ze doorbrengt in het landhuis heel wat te verduren krijgen, gelukkig is er toch Lucy die een lichtpuntje in deze letterlijk - want het huis moet verduisterd worden tegen luchtaanvallen - periode is.
De dieren van Lockwood Manor wordt in de markt gezet als een gothische roman en dat is het voor een deel ook met het duistere landhuis, de vreemde gebeurtenissen en de ronddolende "witte dame", maar ik had het gevoel dat ik het allemaal al eens eerder had gelezen. Zo zijn er héél sterke verwijzingen naar Jane Eyre en ook bij Rebecca heeft Jane Healey wat mosterd gehaald.
Het verhaal wordt vanuit twee perspectieven verteld: dat van Hetty die zich constant afvraagt of ze haar positie in het museum wel verdiend heeft en of ze wel geschikt is om deze collectie te beheren tijdens de oorlogsjaren en dat van Lucy waarbij we de hele tijd in de gedachten zitten van iemand die twijfelt aan haar eigen geestelijke gezondheid.
Maar waarom het gedeelte van Lucy schuingedrukt moet zijn is mij een raadsel. Je maakt in mijn ogen of duidelijk genoeg in je schrijfstijl wie er aan het woord is, of je gebruikt maar één vertelstem. Heeft er ook mee te maken dat ik grote delen schuingedrukte tekst gewoon niet graag lees.
Pluspunt vond ik het schetsen van de tijdsgeest. Ik kon mij zo inleven in het Engeland in oorlogstijd en ook de dreigende aanwezigheid van het landhuis zelf is heel voelbaar. Je wandelt als het ware naast Hetty door de gangen en de vreemde voorvallen met de museumcollectie zijn net intrigerend genoeg om te blijven lezen.
Er komt bij deze roman wel kritiek op het feit dat er zo lang heel weinig gebeurt en dat klopt ook tot op zekere hoogte, maar voor mij was dat geen echte rem op het lezen. Ik vond eigenlijk dat er op het eind net veel te veel samen gebeurt en dat er ook wat zaken plots in de verhaallijn werden gegooid zonder dat daar precies voorafgaand naar verwezen werd.
Heel jammer, want dit boek beloofde een topper te worden en dat was het spijtig genoeg niet.
Drie sterren, want echt vreselijk was het niet, enkel te vlak om boven andere boeken uit te stijgen. Maar hopelijk weet Jane Healey te verrassen met haar nieuwe boek dat er al volgend jaar zit aan te komen.
348 p.
Vertaald uit het Engels: The animals of Lockwood Manor
Het is 1939 en Londen staat op het punt om het mikpunt van Duitse luchtaanvallen te worden. Hetty Cartwright moet de collectie opgezette dieren van het Londense natuurhistorische museum in veiligheid brengen op het platteland. De locatie die daarvoor gekozen werd, is Lockwood Manor, een statig landhuis waarin Hetty, de dieren en een paar assistenten de komende jaren onderdak zullen vinden.
Maar niet alles loopt van een leien dakje: Majoor Lockwood blijkt een norse man te zijn die de museumstukken precies liever niet in huis wou halen en al op de eerste dag verdwijnt er een opgezette jaguar uit de collectie. En daar blijft het niet bij: de opgezette dieren wisselen van plaats en er wordt ook hier en daar een item beschadigd, zonder dat Hetty er achter kan komen hoe dit allemaal gebeurt.
Het landhuis zelf heeft ook zijn geheimpjes. Het is gigantisch groot, met een heleboel lege kamers en er wordt openlijk gepraat over de "witte dame" die door de gangen zou dolen... Dat Lucy, de dochter van de majoor, helemaal opgaat in dat laatste, helpt de zaken ook niet vooruit.
Hetty zal in de periode die ze doorbrengt in het landhuis heel wat te verduren krijgen, gelukkig is er toch Lucy die een lichtpuntje in deze letterlijk - want het huis moet verduisterd worden tegen luchtaanvallen - periode is.
De dieren van Lockwood Manor wordt in de markt gezet als een gothische roman en dat is het voor een deel ook met het duistere landhuis, de vreemde gebeurtenissen en de ronddolende "witte dame", maar ik had het gevoel dat ik het allemaal al eens eerder had gelezen. Zo zijn er héél sterke verwijzingen naar Jane Eyre en ook bij Rebecca heeft Jane Healey wat mosterd gehaald.
Het verhaal wordt vanuit twee perspectieven verteld: dat van Hetty die zich constant afvraagt of ze haar positie in het museum wel verdiend heeft en of ze wel geschikt is om deze collectie te beheren tijdens de oorlogsjaren en dat van Lucy waarbij we de hele tijd in de gedachten zitten van iemand die twijfelt aan haar eigen geestelijke gezondheid.
Maar waarom het gedeelte van Lucy schuingedrukt moet zijn is mij een raadsel. Je maakt in mijn ogen of duidelijk genoeg in je schrijfstijl wie er aan het woord is, of je gebruikt maar één vertelstem. Heeft er ook mee te maken dat ik grote delen schuingedrukte tekst gewoon niet graag lees.
Pluspunt vond ik het schetsen van de tijdsgeest. Ik kon mij zo inleven in het Engeland in oorlogstijd en ook de dreigende aanwezigheid van het landhuis zelf is heel voelbaar. Je wandelt als het ware naast Hetty door de gangen en de vreemde voorvallen met de museumcollectie zijn net intrigerend genoeg om te blijven lezen.
Er komt bij deze roman wel kritiek op het feit dat er zo lang heel weinig gebeurt en dat klopt ook tot op zekere hoogte, maar voor mij was dat geen echte rem op het lezen. Ik vond eigenlijk dat er op het eind net veel te veel samen gebeurt en dat er ook wat zaken plots in de verhaallijn werden gegooid zonder dat daar precies voorafgaand naar verwezen werd.
Heel jammer, want dit boek beloofde een topper te worden en dat was het spijtig genoeg niet.
Drie sterren, want echt vreselijk was het niet, enkel te vlak om boven andere boeken uit te stijgen. Maar hopelijk weet Jane Healey te verrassen met haar nieuwe boek dat er al volgend jaar zit aan te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten