maandag 13 februari 2017

Verdriet is het ding met veren - Max Porter


De Bezige Bij, 2016
121 p.
Vertaald uit het Engels: Grief is the thing with feathers

Van de binnenflap:

Een vader (bewonderaar en kenner van het werk van de dichter Ted Hughes) en zijn twee jonge zoontjes worden geconfronteerd met de plotselinge dood van hun echtgenote en moeder. Dan dringt op een avond Kraai, het schelmse fabeldier uit Ted Hughes' beroemde gedichtencyclus Crow, hun Londense bovenhuis binnen. Kraai - tegenspeler, helper, bedrieger, genezer, kinderoppas - kondigt aan bij hen te zullen blijven tot ze hem niet meer nodig hebben. Naarmate de weken tot maanden en jaren worden, wijkt de pijn van het verlies geleidelijk voor mooie herinneringen.

Deels novelle, deels fabel; speels, ontroerend en onverwacht humoristisch: "Verdriet is het ding met veren" is een boek om nooit te vergeten.

Dit boek werd overal bejubeld, ik las zwijmelende besprekingen en zag verschillende mensen op booktube uit hun dak gaan over Grief is the thing with feathers. Niets voor mij, dacht ik zo, want wat weet ik van Ted Hughes en waarom zou ik mezelf kwellen met een roman in vrije dichtvorm?

Tot ik het boek toch eens in handen kreeg, het willekeurig opensloeg en het volgende las:

JONGENS

Ze is doodgeslagen, zei ik een keer tegen een paar jongens op een feestje.
O shit, man, zeiden ze.
Ik lieg over hoe je bent gestorven, fluisterde ik tegen mama.
Dat zou ik ook doen, fluisterde ze terug.

Instant verkocht, ik moest het gaan lezen...

Max Porter vertelt in 121 pagina's de lange weg die een vader en zijn twee zoontjes moeten afleggen eens hun vrouw/moeder gestorven is. De ene keer is VADER aan het woord, dan JONGENS (afwisselend of tegelijk) en ook KRAAI. Soms komen ze alledrie op dezelfde pagina voor. Een aparte manier om een verhaal te vertellen, maar ik was er snel mee weg. Porter geeft de drie protagonisten dan ook een eigen stem, zodat het echt niet moeilijk is om steeds van standpunt te wisselen.

Kraai komt in het begin van het boek met een knal binnen bij het rouwende halfgezin en is op dat moment bijna kamervullend groot. Naarmate het verhaal vordert, zal hij steeds kleiner worden en naar het einde toe enkel nog vernoemd worden, Kraai is dan geen grote aanwezigheid meer. Hij verwoordt het op deze manier bij zijn vertrek:

MAN - Dan zou mijn verdriet over zijn?

VOGEL - Nee, zeker niet. Maar je wanhoop was over. Verdriet heb je nog steeds, maar daar heb je geen kraai bij nodig.

Wie mij een beetje kent, weet dat ik allergisch ben aan vals sentiment, maar dit boek is allesbehalve een tenenkrullend relaas over rouwende mensen. Hun verdriet voelt echt aan, zonder overdreven sentimenteel te worden. Er kan trouwens ook nog gelachen worden. Ik heb zelfs luidop gegniffeld op een bepaald moment, nog iets dat niet veel voorkomt als ik zit te lezen.

Ik ben echt blij dat ik het uiteindelijk gelezen heb en iedereen die erover zat te jubelen op booktube en elders, kan ik alleen maar bijtreden.

4.5 sterren.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten