Ouder worden houdt blijkbaar in dat ik minder en minder naar de cinema ga, in 2013 was ik daar nog 32 keer te vinden (waaronder 17 keer tijdens het filmfestival). Maar het ligt ook voor een deel aan het feit dat er precies minder interessante films gemaakt worden, wanneer ik kijk naar de releases van de komende maanden is er ook niet zo heel veel dat ik zou willen zien.
Als er mij op het filmfestival iets opviel, was dat ik vooral voor films met/over kinderen gegaan ben. Niet van mijn gewoonte, ik weet het, maar door dit te doen heb ik wel een paar pareltjes gezien.
Wat ook hoe langer hoe meer duidelijk wordt is dat Patrick Duynslaegher (nooit mijn favoriet geweest) compleet zijn stempel op het festival aan het drukken is, het bulkte van de american independents (iets waar hij al héél lang grote fan van is), een "genre" dat bij mij telkens weer op een dikke vette NEE kan rekenen aangezien die films stuk voor stuk zo vervelend zijn dat je er van in een coma zou vallen...
Maar genoeg geklaagd over Patrick en zijn festivalletje, on with the show!
De beste film die ik in 2013 zag, was er eentje op het filmfestival, mét kindjes als onderwerp: Like father, like son van Hirokazu Kore-Eda, een Japanse regisseur die op veel respect van mij kan rekenen en die ook na de voorstelling aanwezig was.
De film kwam op 18/12/13 in de zalen en is nu nog in selecte bioscopen te zien (de Sphinx met andere woorden).
Op nummer twee staat Frozen, de laatste worp van Disney, die meer dan mijn hart veroverd heeft (dat ze mij er in Disneyland in november ver mee om de oren sloegen, heeft er écht niets mee te maken...). Na Tangled een nieuwe moderne Disneyfavoriet!
Als je er niet mee in zit om hem in het Nederlands te gaan bekijken (the horror...), is hij nog steeds te vinden in de zalen.
Volgende topper was The young and prodigious T.S. Spivet van Jean-Pierre Jeunet. Ook gezien tijdens het festival, is dit echt een feelgoodfilmpje om u tegen te zeggen. De eerste Engelstalige Jeunet is een op en top Franse film geworden (zoals hij zelf wist te vertellen na de film), hij speelt zich wel af in Amerika, maar voelt 100% Jeunet aan.
Momenteel niet meer in de bioscoop te vinden, maar - hopelijk - weldra op dvd.
Volgende in het rijtje, en nog eentje van op het filmfestival, is What Maisie knew. Deze hedendaagse verfilming van de roman van Henry James is een op het eerste zicht vreselijk verhaal van een meisje in het midden van de bittere echtscheiding van haar ouders. Maar toch niet helemaal, Maisie wordt misschien door haar ouders als lastige bagage gezien, maar ze heeft nog genoeg mensen om haar heen die om haar geven.
Ook deze is nog eventjes te vinden in de zalen, maar niet meer voor lang.
Tijdens mijn reis naar München ging ik naar de openluchtfilm en hoewel Ruby Sparks volledig gedubd was in het Duits, kon ik niet anders dan van deze film gaan houden. Een neurotische schrijver creëert de ideale vrouw op papier en op een dag staat ze gewoon in zijn appartement. Simpelweg een prachtige film.
Deze dateert eigenlijk al van 2012 en is ondertussen op dvd verschenen.
In het begin van 2013 liet Quentin Tarantino Django Unchained op ons los. Nog gewelddadiger dan Inglourious Basterds is dit misschien toch de beste film die Tarantino tot nu toe gemaakt heeft (hoewel ik een paar keer mijn ogen heb moeten sluiten, nochtans niet mijn gewoonte).
Voor wie tegen een stootje kan, is deze al op dvd te verkrijgen.
Dat waren de beste films die ik dit jaar zag, nu nog eventjes opsommen wat ik zowat het ergste/slechtste vond:
Silver linings playbook (ok, Jennifer Lawrence kreeg een oscar voor haar rol, maar 't was gewoon een saaie film)
Los amantes pasajeros (nieuwe Almodóvar en een terugkeer naar zijn boertige komediebeginjaren, niet mijn ding)
The immigrant (degelijk gemaakt, maar kon mij amper boeien)
Ain't them bodies saints (een van die american independents op het filmfestival, maar saaaaaaaaaaaaaai, je houdt het echt niet voor mogelijk...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten