Vorig jaar kwam ik te weten dat er een documentaire over de katten van Istanboel gemaakt werd. Vorige week kreeg deze film haar première in ons landje en afgelopen zondag trok ik naar de cinema.
Op dinsdag 8 augustus was de grote avant-première van Kedi, op Wereldkattendag, in de Sphinx in samenwerking met het lokale kattencafé DreamCATchers. Daar wou ik al naartoe gaan, maar ik was toen gewoon te moe om 's avonds nog uit mijn zetel te komen.
Dan maar op zondagnamiddag tussen de bejaarden.
En het was ook zo: de meeste mensen in de zaal waren duidelijk 65+ en niet gewoon van naar de cinema te gaan. Er was zelfs een heel clubje bejaarde dames dat samen had afgesproken, hoe mooi is dat?
De film had zo'n danig succes dat we van zaal moesten wisselen. We zaten eerst in één van de kleinere zaaltjes, maar aangezien er maar volk bleef binnenkomen (ik vroeg mij al af waar die allemaal nog moesten zitten), kwam de mededeling dat we naar een grotere zaal mochten gaan. Daar stond blijkbaar eerst Porto op het programma, maar die wou niemand zien, want er zaten daar slechts 3 mensen te wachten tot de film begon...
Kedi dan, mijn tweede kattenfilm in de cinema dit jaar, na A streetcat named Bob (ook al in de Sphinx).
Istanboel loopt vol met katten, vooral straatkatten die zich een plekje zoeken in deze wereldstad en - elk op hun eigen manier - mensen zo gek krijgen dat ze hen eten geven, aaien en zelfs naar de dierenarts brengen als het slecht met hen gaat.
We volgen een aantal karakters (want jawel, elke kat is anders en heeft zijn/haar eigen persoonlijkheid) in deze documentaire, waarbij de beelden voor zich spreken. De mensen die voor deze katten zorgen komen ook aan het woord en stuk voor stuk zijn deze beestjes het zonnetje in hun bestaan.
Het feit dat het straatkatten zijn, wil niet zeggen dat het sukkeltjes zijn of dat ze in miserie leven, nee, deze katten hebben een heerlijk leventje. Ze doen wat ze willen, gaan en staan waar ze kunnen en hebben heel wat personeel om hun leven wat aangenamer te maken.
Dit gezegd zijnde, is het echt een film voor kattenliefhebbers. Wie katten maar stomme beesten (of andere benamingen die ik niet ga herhalen) vindt, zal hier gillend weglopen. De katten komen met veel liefde in beeld, dikwijls zelfs op hun ooghoogte gefilmd en de kattenclose-ups zijn niet weg te denken. En dat is ok, want wat is er mooier dan een kattengezicht? Niets.
Kedi is een prachtige ode aan de vrije levensstijl van katten en moest het ginderachter niet zo aan het rommelen zijn, dan zou Istanboel misschien nog eens op mijn reisagenda staan. Al is het maar om zo'n kat een aaike te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten