zaterdag 2 september 2017

Augustus wrap up


Augustus was een beetje problematisch qua lezen - vind ik toch.
Ik las 14 items: 4 boeken en 10 strips.

En aangezien ik in augustus verlof had, had ik op heel wat meer gehoopt. Ik maakte zelfs voor de eerste keer een TBR (= to be read) stapeltje van 3 boeken die ik absoluut wou gelezen hebben en ik heb er nog geen enkele van uit...

Grote boosdoener was De gebroeders Karamazov, waar ik elke dag zo'n 20 à 30 bladzijden van "moest" lezen, van iets anders kwam niet veel meer in huis.

Maar ik kan toch een boek van de maand prestenteren:

Why be happy when you could be normal? - Jeanette Winterson

Jonathan Cape, 2011
230 p.
Vertaald als: Waarom gelukkig zijn als je normaal kunt zijn?

Dit boek was onderdeel van een klein projectje dat er uiteindelijk niet gekomen is: ik wou de drie versies van hetzelfde verhaal (op de foto) met elkaar gaan vergelijken in een blogpost, nadat ik ze gelezen en bekeken had.

Ik héb ook de twee boeken gelezen en de miniserie bekeken, maar het moment om daar iets concreets mee te doen is er nooit van gekomen.

Jeanette Winterson debuteerde in 1985 met Oranges are not the only fruit, een fictieve weergave van haar jeugd die in 1990 op de BBC een verfilming kreeg, met scenario van haar hand. In 2011 verscheen dan Why be happy when you could be normal?, een soort van memoires waarin Winterson teruggrijpt naar haar eerste boek en de wereld meedeelt dat het allemaal nog veel erger was dan in haar debuut werd beschreven.

Ze werd als baby geadopteerd door een religieus koppel, dat een grootse toekomst voor het meisje zag als missionaris. In haar kinderjaren is ze helemaal mee met dit doel en de kerk is haar thuis terwijl de buitenwereld vol gevaren en ongelovigen is. Maar eens de puberteit toeslaat, wordt ze verliefd op een meisje en wanneer blijkt dat dat geen bevlieging is, wordt ze gewoon door haar moeder buiten gegooid.

In Why be happy when you could be normal? (= de zin die haar moeder uitspreekt nadat ze Jeanette heeft buiten gesmeten) wordt beschreven hoe ze toch, ondanks de vele moeilijkheden, een plaatsje op de universiteit van Oxford weet te bemachtigen en hoe het haar verder in het leven vergaat. Wat ook niet rooskleurig is, want ze heeft eigenlijk geen idee hoe ze een relatie moet aangaan of volhouden, ze beseft dat ze een lastig mens is om mee samen te leven en dat ze eigenlijk al heel haar leven op zoek is naar waar ze vandaan komt. Het laatste deel van het boek gaat dan ook over de zoektocht naar haar biologische moeder, een lastige zoektocht met niet echt het verhoopte resultaat.

Haar adoptiemoeder wordt in Why be happy... steevast Mrs Winterson genoemd, de titel moeder verdient ze niet, terwijl haar adoptievader "dad" wordt genoemd. Wat al meteen duidelijk maakt hoe de verhoudingen in dat gezin waren. Haar vader blijft ze ook regelmatig opzoeken eens Mrs Winterson overleden is en hun relatie is betrekkelijk goed.

Dit boek verdient zeker de vier sterren die ik er aan gaf. Het is rauw, eerlijk en maakt dat je de kleine Jeanette (en de grote!) uit dat miserabel verhaal wil plukken en een goeie thuis geven.

Andere vier sterren van de maand:

Riket met de kuif - Amélie Nothomb

Bespreking hier.

De arabier van de toekomst 3 - Riad Sattouf

Bespreking hier.

Overlevenden: 5e episode (Kwantumanomalieën) - Leo

Dargaud, 2017
56 p.
Vertaald uit het Frans: Survivants: épisode 5

Deze vierde reeks uit De werelden van Aldebaran (na Aldebaran, Antares en Betelgeuze) krijgt zijn conclusie (of misschien nog niet) in dit vijfde album. De kinderen uit het eerste album - het ruimteschip dat op de vreemde planeet neerstortte, bevatte 12 kinderen tussen 12 en 18 jaar oud - zijn nu volwassenen in verschillende stadia van het leven.

Hoe dit komt? Op de planeet doen zich kwantumanomalieën voor, waardoor mensen die daar in vast geraken, de tijd sneller of langzamer dan erbuiten ervaren. Daardoor zijn de leeftijdsverhoudingen tussen de verschillende personages gedurende de vijf albums serieus veranderd.

De hoofdrol in deze reeks is weggelegd voor Manon, een dappere dame, die vanaf het volgende album kennis zal maken met de hoofdrolspeelster van de andere drie reeksen: Kim Keller.

En zo is de cyclus rond. Maar hopelijk komen er nog heel wat albums die zich in deze vreemde wereld afspelen!

Hilda en het woud van steen (Hilda, #5) - Luke Pearson

Scratch, 2017
72 p.
Vertaald uit het Engels: Hilda and the stone forest

Hilda is een verfrissende nieuwe strip voor kinderen, die eigenlijk wat meer bekendheid zou mogen krijgen. In de hoofdrol vinden we het meisje Hilda terug, die met haar voshertje heel wat bizarre avonturen beleeft in een landschap dat weg heeft van de Noorse bergen. Ze ontmoet trollen, dwergen en andere fabelachtige wezens op haar rondzwervingen, maar haar moeder gelooft daar natuurlijk niets van...

In dit vijfde album krijgt Hilda huisarrest omdat ze er steeds vandoor gaat met haar vreemde vriendjes zonder dit aan haar moeder te vertellen.

Maar buiten de stad ligt de trollenberg en daar branden 's nachts heel wat trollenvuren. Door een vergissing belandt Hilda tussen de trollen en door één of ander misverstand is haar moeder daar ook terug te vinden.

Hilda en haar moeder moeten zo snel mogelijk proberen om uit de trollenberg te geraken, maar makkelijk zal dat niet worden...

De Hildastrips zijn een plezier om te lezen. Ze zitten boordevol fantasie, spanning en actie zonder bloederig of overdreven gewelddadig te worden. Een strip die je met een gerust hart aan je kinderen kan geven.

Volgend jaar verschijnt er trouwens een Netflixserie gebaseerd op deze strips, ik ben alvast benieuwd!

Nog besproken op mijn blog (met drie sterren):

Bartls Abenteuer - Marlen Haushofer

Bespreking hier.

De gebroeders Karamazov - F.M. Dostojewski

Bespreking hier.

Twee items kregen van mij slechts twee sterren, wat serieus ondermaats is:

Een droom voor drie (Emma & Charlotte, #1) - Jérôme Hamon en Lena Sayaphoum

Mijn bespreking hiervan op Goodreads:

2 sterren en dat ligt vooral aan het gruwelijk lelijke tekenwerk. Alle personages zijn lange, smalle zwiepen met schoteltjesogen en gewoon niet uit elkaar te houden... Hoe dikwijls ik mij op zo'n lelijk stokfiguurtje heb moeten concentreren om te zien of het de moeder of de dochter was, ik wil het zelfs niet tellen...

Komt daar nog bij dat het gegeven allesbehalve origineel is, kijk naar zowat elke dansfilm van de laatste 15 jaar en je hebt hetzelfde verhaal.

Nee, geen reeks om op te volgen.


De troon van de duivel (Aria, #38) - Michel Weyland
Aria was lang één van mijn favoriete stripreeksen, maar de laatste jaren gaat het echt in vrije val met de kwaliteit van de verhalen.

In dit laatste album wil Michel Weyland de actuele politieke toer op gaan met gedesillusioneerde jongeren die zich door een buitenlandse ridderorde laten inlijven om te gaan strijden voor een vreemde machthebber.
Doe dat toch niet.
Alles wat ik las in augustus.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten