351 p.
Vertaald uit het Engels: The stars' tennis balls
Opnieuw uitgegeven in 2024 als: Speelbal van de goden
Gelezen in de leesgroep en hoewel we allemaal aanvankelijk zaten te juichen om een Stephen Fry-boek te lezen, was de uiteindelijke stemming niet echt "hoera" te noemen.
Speelbal is Fry's moderne bewerking van De graaf van Monte Cristo, een boek dat ik niet gelezen heb (1200+ pagina's, nee dank u) en waarvan ik de korte inhoud op Wikipedia ben gaan nakijken om toch een beetje mee te zijn...
Hoofdrolspeler in Speelbal is Ned Maddstone (een anagram van Edmond Dantès uit DGvMC) die op 17-jarige leeftijd door een onfortuinlijke samenloop van omstandigheden voor 20 jaar zal zitten verpieteren in een off the grid psychiatrische kliniek op een Deens eiland, waarna hij weet te ontsnappen en wraak neemt op iedereen die zijn opsluiting op de één of andere manier op zijn geweten heeft. En dat gaat gepaard met heel wat bloed en foltering...
Maar het deed me allemaal zo weinig. Waren mijn verwachtingen te hoog? Misschien wel, maar Stephen Fry kennende had ik echt wel meer diepgang en/of humor verwacht. En ja, je kan humor steken in gruwelijke verhalen en dat kan ook goed werken maar hier was dit dus niet te vinden.
In vergelijking met DGvMC volgt Speelbal het verhaal tot bijna op de letter, enkel verplaatst naar 1980-2000 en met wat moderne technologie ertussen gegooid. Veel vernieuwends of origineels trekt Fry dus niet uit zijn hoed en daardoor bleef ik wat op mijn honger zitten.
Dit was mijn eerste boek van het jaar - ik weet dat de bespreking rijkelijk laat na die van mijn tweede boek komt - maar de bijeenkomst van de leesgroep was pas op 23 januari en dan wacht ik liever met mijn mening hier al te plaatsen tot dat voorbij is. En ik had tot nu toe ook nog geen tijd gehad om iets te schrijven...
Anyway, er viel een zekere teleurstelling te bespeuren op de avond zelf - ook bij mij - maar we hebben er toch nog een prettige bijeenkomst van gemaakt.
Speelbal kreeg 3 sterren van mij - eerst was het 3.5 maar er is ondertussen al een halfje af - en dit was gewoon jammer te noemen.
Spijtig dat Fry hier wat teleurstelde, maar ik ga voorlopig zijn vier mythologieboeken (die allemaal ongelezen in mijn kast staan) nog niet van de hand doen.
Als extraatje bekeek ik nog een verfilming van The Count of Monte Cristo en wel de versie uit 1975, een tv-film met Richard Chamberlain als Edmond Dantès.
Ook deze film volgt nogal slaafs de roman en is een beetje op het belachelijke af met de vertolkingen en kostumering maar 'k heb er mij toch mee geamuseerd. En meer moet dat soms niet zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten