Tussen de films van het filmfestival door, passeer ik de (wacht)tijd met het lezen van wat ondertussen een schitterend boek blijkt te zijn, namelijk Een keukenmeidenroman van Kathryn Stockett.
Van de achterflap:
In het Mississippi van de jaren 60 wordt aan zwarte vrouwen wel de opvoeding van blanke kinderen toevertrouwd, maar niet het poetsen van het tafelzilver. Drie vrouwen zijn het allesbepalende racisme meer dan zat en besluiten dat de verschillen tussen hen minder belangrijk zijn dan de overeenkomsten.
Met 495 pagina's is het een stevig boek geworden, maar eens vertrokken, kon ik bijna niet meer stoppen met lezen.
Het verhaal wordt afwisselend verteld door Aibileen en Minny, twee zwarte huishoudhulpen, en Miss Skeeter, de dochter van een katoenboer. Skeeter heeft het plan opgevat een boek te schrijven over de relatie tussen zwarte hulpen en hun blanke bazen, vanuit het standpunt van het huishoudelijk personeel, een gevaarlijk idee in het nog steeds door rassenscheiding geplaagde Zuiden van de VS in de jaren '60.
Ik kan gewoon niet anders dan een ongelooflijke bewondering voor deze dappere vrouwen opbrengen, je voelt in het boek hoe de tijden aan het veranderen zijn, maar ook hoe de mensen tegelijkertijd nog héél voorzichtig moesten zijn met bepaalde uitspraken en acties.
De Nederlandse titel vind ik eerlijk gezegd een beetje ongelukkig gekozen, hoewel de vlag de lading dekt. Het gaat hier over keukenmeiden, maar ook over kindermeisjes en ander huispersoneel. De titel schept daardoor misschien zelfs andere verwachtingen, ik dacht eerlijk gezegd eerst dat het zo'n zeemzoeterig liefdesverhaal met smachtende vrouwen en breedgeschouderde mannen zou worden. De originele Engelse titel The help is dan toch een stuk beter en spreekt me meer aan.
Natuurlijk heb ik dit boek in de bibliotheek gehaald, je weet dus waar het te vinden (eens ik het teruggebracht heb).
In het Mississippi van de jaren 60 wordt aan zwarte vrouwen wel de opvoeding van blanke kinderen toevertrouwd, maar niet het poetsen van het tafelzilver. Drie vrouwen zijn het allesbepalende racisme meer dan zat en besluiten dat de verschillen tussen hen minder belangrijk zijn dan de overeenkomsten.
Met 495 pagina's is het een stevig boek geworden, maar eens vertrokken, kon ik bijna niet meer stoppen met lezen.
Het verhaal wordt afwisselend verteld door Aibileen en Minny, twee zwarte huishoudhulpen, en Miss Skeeter, de dochter van een katoenboer. Skeeter heeft het plan opgevat een boek te schrijven over de relatie tussen zwarte hulpen en hun blanke bazen, vanuit het standpunt van het huishoudelijk personeel, een gevaarlijk idee in het nog steeds door rassenscheiding geplaagde Zuiden van de VS in de jaren '60.
Ik kan gewoon niet anders dan een ongelooflijke bewondering voor deze dappere vrouwen opbrengen, je voelt in het boek hoe de tijden aan het veranderen zijn, maar ook hoe de mensen tegelijkertijd nog héél voorzichtig moesten zijn met bepaalde uitspraken en acties.
De Nederlandse titel vind ik eerlijk gezegd een beetje ongelukkig gekozen, hoewel de vlag de lading dekt. Het gaat hier over keukenmeiden, maar ook over kindermeisjes en ander huispersoneel. De titel schept daardoor misschien zelfs andere verwachtingen, ik dacht eerlijk gezegd eerst dat het zo'n zeemzoeterig liefdesverhaal met smachtende vrouwen en breedgeschouderde mannen zou worden. De originele Engelse titel The help is dan toch een stuk beter en spreekt me meer aan.
Natuurlijk heb ik dit boek in de bibliotheek gehaald, je weet dus waar het te vinden (eens ik het teruggebracht heb).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten